BU BİZİM HİKÂYEMİZ

Her şey bilinir aslında henüz biz doğmamışken. Sırası geldiğinde melekler dokunur, dünyaya yolculuğumuz başlar…
Sayısız olasılıklar denizinde yüzeriz: Bazen kaçan bir otobüs, düşen bir uçağın içinde olmamızı önler. Ya da yanlış yapacağımız bir sınav sorusu, yanlış bir evlilikten kurtarır bizi.
Seçimler yaparız, seçim yapmak zorunda bırakılırız. Kimi zaman kendimizin, kimi zaman da başkalarının hatalarının kurbanı oluruz. Oysa seçmediğimiz sürece her şey ‘mümkün’ olarak kalır.
Bazen kendimizi, sevdiklerimizi düşünmeden kararlar alırız. Ev alacağım, araba alacağım, zengin olacağım diye… Yaşadığımız sürece milyonlarca insanla görüşürüz, yüzlercesi ile tanışırız. Bu noktaya gelmek için elimizden gelen her şeyi yapmışızdır. Ya şimdi vardığımız noktada acayip sıkılırız. En zor yanı da halen yaşayıp yaşamadığımızı bilmemektir.
Oysa hayatımız, hava yastığı ve emniyet kemeri arasında geçip gitmektedir.
Hayat planladığımız gibi gerçekleşmez. Şansımız yaver gitmez, araba bir yaprak kümesinde kayar, hızını alamaz, uçurumdan denize yuvarlanır, oysa oldum olası korkudan denize girmemişizdir.
Kazanın öncesine gitsek, her şeyi geriye alsak, aynı sahneyi bir daha farklı yaşasak. Sevdiğimiz insanlara sevdiğimizi söylemez miyiz? Erteler miyiz hiç? Bazen ne olursa olsun sonuçlar değişmez. İstesek farklı sonlar yaratırız belki. Satrançtaki taşı geriye almak gibi. Ancak nihayetinde sondur, bitmiştir…
Yaşayabileceğimiz bütün hayatlardan vazgeçeriz bazen tek bir hayat için. Sonra izlerini kaybederiz, ararız, bekleriz… Bir kaç güzel an için…
Her köşe başında görürüz sevip kaybettiklerimizi. Belki çok yakınımızdadır, hissederiz. Kesişen, savrulan hayatlar içinde devam ederiz yolumuza. “Sensiz hayat yoktur,” dediğimiz insanla olamadan, bir hayatı yaşamaya mahkûm oluruz kimi zaman.
“Biraz zamana ihtiyacım var,” deriz kim bilir kaç kez. Zaman bitmek üzere olsa bile…
Nelerin olacağını bilememek, geçmiş nasıldı diye düşünmek. Yapabileceğimiz tek bu kalır yaşlılıkta. Hızımıza kimse yetişemezken, bir an gelir ağırlaşan bacaklarımızı hissetmeyiz.
Milyonlarca olasılık içinde hayatımızı farklı yaşamak mümkünken, sadece bir kez yaşarız. Aile, iş, evlilik, çocuklar, sınavlar, alınan kararlar devam eder nefes aldıkça… Arkamıza dönüp baktığımızda o hiç istemediğimiz bir yaşamdır. Bazen bir ‘hayır’a, bazen bir ‘evet’e kalmıştır.
Hayatta bazen tek bir şansımız olur. Kötü bir seçimse bununla baş etmek gerekir. Milli piyango bileti alırız. Şans için, hayatımızı değiştirmek adına. Ama kendimiz bir şey yapmayız. Bir şeylere hak kazanmak için şansımızı deneriz, hakkımız olmasa da…
Hayat bir oyun bahçesidir, kendi kalemizi yapma imkânımız hepsinden fazladır.
Şu anda yaşadığınız aslında geçmiş zamandır. Hikâyenizin sonundan başlayıp başa doğru ilerleyin.
Bu hayatların hepsi doğrudur. Her yol doğrudur. Her şey herhangi başka bir şey olabilirdi ve yine de büyük anlam taşırdı. Bazen en iyi hamle kıpırdamamaktır.
Nefes almak yavaşladıkça zamanda yavaşlarmış. Hindular böyle söyler. Keşke her şey şu anda dursaydı, her şey sonsuza kadar hep böyle kalsaydı…