Köylü hem yoksul hem mutsuz

Köy çocuğuyum. Köyü ve köylüyü bilirim.

Sadece üreten ama iş satmaya geldiğinde birden beceriksizleşen köylü ile aramda ortak noktalar olduğuna inanırım.

Üretimi planlayan, sonrasını düşünmeden, ürettiklerinin kalitesi için çaba sarf eden köylü, şımarıklık ölçülerinde kazandığı yıllarda bile üretimden vazgeçmedi.

Kendisi ve ailesi için zor geçen yıllarda bile bir yıl sonrasının üretim planını yapabilen köylü, son yıllarda huy değiştirdi.

Üretmeyi düşünmüyor.

Kazanmaya dair planları, hatta hayalleri yok.

Köylü artık, üreterek ve ürettiklerini, uygun bedelle satarak para kazanmanın, ihtiyaçlarını karşılamanın mümkün olmadığını düşünüyor.

Kim ne ekecek? Ne kadar ekecek? Ne kadar üretecek ve kaça satıp kaç para kazanacak?

Köylü bu soruları sormuyor. Cevapları konusunda hiç akıl yürütmüyor.

Köylü, umutlarıyla birlikte hayallerini de yitirmiş.

Köylü, içinde bulunduğu bu olumsuz tablonun sorumlularını da sorgulamıyor.

Yıllarca sorgulamış, tercihlerini defalarca değiştirmiş.

“Bu kez şöyle yapacağım, olacak” demiş.

Bu kez ürün para edecek, belimizi doğrultacağız diye düşünmüş, yeni tercihlerine geçerken.

Olmamış. Kendi hayatındaki her şey bir yıl öncesini aratır olmuş.

Köylü artık çok rahat.

Kendisini bu tür sorgulamalardan kurtarmış.

Yaşamı ve geleceği ile ilgili hayal kurmuyor. Günlük yaşıyor.

Gündemi yok. Yapılacaklar listesi yok.

Alacağını alamıyor, borcunu ödeyemiyor ama bunu sorun olarak da görmüyor.

Çoğu, içinde bulunduğu çıkmazı bile umursamıyor.

“Ne yapayım herkes benim gibi” diye başlıyor “ yok işte, ne yapayım?” diye bitiriyor.

Köylünün geldiği bu nokta doğal değil.

Borcu varken uyuyamayan köylü, umutlarıyla birlikte değerlerini de kaybediyor. Daha önceleri kendisi için önemli saydıklarını artık umursamıyor.

Köylünün kaybettikleri arasında sadece bunlar yok.

Köylü, birbiriyle olan ilişkisinde de çok sorunlar yaşıyor.

Birbirine güveni kalmamış. Çoğu birbiriyle konuşamaz hale gelmiş. Yıllar içinde oluşmuş ilişkiler yara almış.

Köylünün yeni gündemi, çiftçilere ödenen tarımsal destekleme paraları.

Hangi ürüne ne kadar ödeniyor? Ne zaman ödeniyor? Bu desteklerden yararlanmak için ne yapmak gerekiyor?

Bu konunun kendi içindeki karmaşık yaptırımları çiftçi için sorun değil.

Köylü, konunun bütün ayrıntılarını biliyor. Kendi içinde karmaşık sayılabilecek ön işlemlerine rağmen her aşamasına hakim ve bu desteklemelerden yararlanıyor.

Kimisi, “Bu destekleme işi çok iyi, bir de ne zaman ödeneceği belli olsa” diye şikayet ediyor, Kimisi,“ Veriyorlar ya zamanını bilsen ne olacak” diye itiraz ediyor.

Şikayetçilerin sesi çıkmıyor bu itiraza. Sessizce onaylıyorlar, “gerçekten hiç ödenmese ne yaparız” diye düşünürken.

Çiftçi, desteklemeden gelecek parayı alacak hanesine yazmış. Borçlanmalarını buna göre yapmış. Kısaca, desteklemeden alacağı parayı çoktan harcamış. Banka önlerinde ödeneceği günü sorgulamasının ve “belki yatırılmıştır” diye hesaplarını kontrol etmesinin önemli bir nedeni de bu zaten.

2006 yılında başlayan tarımsal destekleme kısa sürede çiftçinin asıl geçim kaynağı oluvermiş. Bir kısmı bu parayı “ cep harçlığı” olarak görürken önemli bir çoğunluk için yoksulluğunu gizleme ve hayatına devam edebilme şansı olmuş.

Çiftçi; ne yoksulluğunun farkında ne de mutsuzluğunun.

Hem yoksullar, hem mutsuz.

Yoksulluğunu desteklemeler ile saklıyor,

Mutsuzluğu ise yüzüne yansıyor.