Ne kadar güzel bir ifade tarzı…
Bir organın, diğerini ele vermesi olarak da yorumlanabilir bu durum…
Kalbin ne durumda olduğunu anlatmak da değildir asıl amaç…
Kişinin içinde bulunduğu ruh halinin tercümanıdır gözler, aynadan kasıt…
Aslında bir anlamı yoktur karşıdakinin ettiği sözlerin, arif olan bakınca anlar manasını gözlerin…
Günümüz arifleri bir kademe daha ileri gidip tipinden de anlar oldu kişileri…
Böyle bir arifin yorumlarına kulak misafiri oldum Metro’da…
Vagon’a hafif sendeleyerek giren birisi için bu da Atatürkçü galiba dedi yanındakine gülümseyerek…
Sonra da bunların hepsi böyle içiyor herhalde diye bir genelleme yaptı…
Yüzünde eski sinema sanatçısı Muhterem Nur’la ilgisi olmayan bir nur vardı zevatın…
Hiçbir şey diyememenin, hatta bu mantıkla düşünülecek olursa yani fazla rakı tüketimi dikkate alınacak olursa en Atatürkçü illerin Edirne ve Konya olduğunu bile söyleyememenin verdiği huş’u ile olaya kayıtsız kalmaya devam ettim…
Atatürkçü olmanın henüz suç sayılmadığı, en azından dayak atılmadığı günlerde olunduğu için şanslıydı az önce sendeleyen…
Kayıtsız kalmaktan kaynaklanan huzursuzluğumu bastıramıyordum ama başarmalıydım…
Çevreyi korumaya kayıtsız, çöp ve atık konusunda duyarsız olanlara da kızardım önceleri içine ettikleri için Dünya’nın…
Şimdilik Dünya için bir tehlike yok, kanıma dokunsa da yaptıkları ilgi alanları Ortadoğu ve Türkiye olanların…
Niye dert eder de söylerim ki bunları…
“Söylediklerin doğru olsun ama her doğruyu söyleme” sözünü bilmeme rağmen…
