UMUTSUZLAR…

“Askeri ve siyasal başarılar ne derece büyük olurlarsa olsunlar ekonomik zaferlerle taçlandırılmadıkça yok olup gitmeye mahkûmdurlar.”

Bu söz dünyanın en büyük devletlerinin işgaline uğrayan bir coğrafyada onlara meydan okuyarak Yeni Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran Mustafa Kemal Atatürk’e ait.

İşte bu başarıyı kalıcı hale getirmek isteyen Türkiye Cumhuriyeti, kuruluşunun ilk 10 yılında büyük atılımlar gerçekleştirmiş, ekonomik bağımsızlığını kazanmak, kimseye muhtaç olmamak için çalışmıştır.

Geçmişle, özellikle de Cumhuriyet’in temel değerleriyle ve kazanımlarıyla hesaplaşmasını sürdüren iktidar, bu ülkenin kuruluşundaki olağanüstü emeği küçük düşürmek için elinden geleni yapsa da amacına tam anlamıyla ulaşabilmiş değil.

Dünden bugüne Türkiye’nin iyisiyle kötüsüyle yaşadıklarını, geçirdiği süreçleri az çok hepimiz biliyoruz.

Savaşlar, darbeler, siyasi tavizler, halkı kandırmak adına yapılan şovlar…

Ancak ne yazık ki ekonomik zafer kazanmak için yola çıkan Türkiye Cumhuriyeti’nin gelinen noktada içinde bulunduğu durum hiç de iç açıcı değil.

Yüksek miktarda borcunun yanı sıra, kronikleşmiş sorunları var.

IMF’ye borcumuz kalmadı diyerek gözler boyanmaya çalışılırken, borç deliğinin başka yerlerde açıldığı gizleniyor.

Ekonomik problemlerini çözmeden başka problemleri çözmeye kalkmak veya problemmiş gibi gösterilen konular üzerinde enerji harcamak yarar sağlamıyor.

Türkiye Cumhuriyeti’nin geçmiş iktidarlar döneminde gerek ABD’ye, gerek Avrupa ülkelerine bazı konularda restler çektiğini biliyoruz.

Ancak ekonomik anlamda bağımsız olmadığımız gerçeği karşımıza çıktığında geri adım atmak kaçınılmaz oluyor.

Apo’yu saklayan İtalya’ya,

Ermeni soykırımını tanıyan Fransa’ya,

Kıbrıs sorununda Rumlar’a, İngiltere’ye, AB’ye ve ABD’ye rest çektiğimiz gibi.

Bunlardan farklı olarak Recep Tayip Erdoğan’ın İsrail Cumhurbaşkanı’na kameralar önünde ayar verdiği ve toplantıdan sonra yanına giderek gönlünü almaya çalıştığı gibi…

Restlerimiz ekonomik dayanaktan yoksun olduğu için işe yaramıyor.

Bir de işin bireysel boyutu var;

İnsanlar ekonomik özgürlüklerine kavuşamamışlarsa,

Ve de ekonomik özgürlüğe kavuşmaları günden güne daha da imkansızlaşıyorsa eğilip bükülenlerin, tepkisizleşenlerin, duyarsızlaşanların, taviz verenlerin ve de dansözlerin sayısı artıyor.

Ekonomik bağımlılık insandan ilk önce özgür düşünme ve özgür hareket etme özelliğini koparıp alıyor.

İnsanı sağlıksız düşünmeye iten bu durum kimilerini toplum dışına itiyor, kimilerini ise uğraşmaya bile değmeyecek insanlar grubuna…

Bu insan grupları ani dönüşlerle farklı görünme çabası içine girebiliyorlar, kendileriyle çelişir bir hâl alıyorlar.

Menfaat ilişkileri insanların hayat tarzlarını şekillendiriyor.

Umutları tükenen, zamanları daralan, yıllarca zengin olma özlemiyle yanıp tutuşan bu insanların hayal kırıklıkları onları saldırganlaştırıyor.

Üzerinde durduğum zengin insan, fakir insan ayrımı değil elbette.

Konumuz kendine yeten ve kendine yetemeyen insan tipleri.

Çünkü zenginlik parayla değil, kendine yetebilmekle ölçülmeli.

Tıpkı kendine yeten ve kendine yetemeyen devletler gibi.

Tabii ki iş bu noktaya gelince yapılacak pek bir şey kalmıyor. Yapacağımız tek şey umutsuzlara bol şans dilemek ve uğraşılmaya değmez insan tipleri listemizi güncellemek.