Yollar insanları ayırmasına karşın köprüler birleştirir. Hasretler biter. Sevenler kavuşur birbirine.
Köprülerin gece duruşları görülmeye değerdir. Işıklandırıldıklarında inanılmaz bir güzellik yayarlar etrafa. Saatlerce seyredip düş kurabilirsiniz. Korkuluklarına dayanıp kente baktığınızda ateşböcekleri gibi yanar söner şehrin ışıkları. Bir rüyayı andırır gördükleriniz.
Londra’ya gittiğimde ilk hafta tatilimde çıkmıştım Thames Köprüsü’ne. Soğuk bir geceydi. Bahsederken bile o geceki havayı hissedebiliyorum. Ancak üşümek kimin umurundaydı ki.
Korkuluklara yaslanıp dakikalarca şehrin güzelliğini seyretmiştim. Kendime verdiğim sözü yerine getirmemim mutluluğunu kutlamıştım onunla. Anlatmıştım, hayallerimi, umutlarımı, hüzünlerimi…
Düşündükçe yirmi iki yaşım hala orada beni bekliyormuş gibi gelir. O gün bugün ne zaman bir köprü görsem çıkar, konuşurum o genç kızla…
* * *
Müzelerin kendisi sonsuz bir hazinedir. Her müze bir okuldur aynı zamanda. Gösteren, tanıtan, öğreten, anımsatan, size bilim taşıyıp bellek sunan bir okul…
En çok da müze evlerini gezmeyi severim. Sanatçıların adlarına, yaşadıkları mekânların müzeye dönüştürülmesi ne muhteşemdir. Sonrasında bin yaşında bir adamın, anılarının arasında kaybolur giderim. Kendimi kentin ve ülkenin tarihine kaptırmış bir halde saatlerce dolaşmaktan yorulmam.
Bir müzedeyim şimdi. Acele etmeksizin yüzyıllar arasında gezinmek istiyorum. Düşünmeyi bıraktım, kendimi anın akışına bıraktım. Ortaçağın içine düşmüşüm, zaman saati durmuş. Ne geçmişim, ne geleceğim var. Beş dakika içinde beş yüzyıllık bir yolculuk yapmışım…
* * *
İnsan cümbüşünün yaşandığı mahalli pazarlarda gezinmek, yöre halkı ile aynı tezgâhtan bir şeyler tatmak oldum olası eğlenceli gelir.
Yaşadığım şehirde pazara gitmeyen biri olsam da seyahat ettiğim yerde pazaryerlerini gezerim. Renk renk ürünlerin, taze otların, akla hayale gelmeyen çeşitlerin, nehirlerden, göllerden gelen balıkların arasında dolaşıp fotoğraf çekerim.
* * *
Uzun yollardan gelirsiniz. Arkanızda dünyanın en güzel kentleri kalmıştır. Gezerken gördükleriniz, yaşarken işittikleriniz, hepsi unutulmaz izler bırakmıştır.
Özellikle tren yolculuklarında bir başka olur arkadaşlıklar. İlk başta varlığından tedirgin olunan kişiyle bir süre sonra kırk yıldır birbirlerini tanıyormuşçasına sohbet ortamı kurulur. Ardından yiyecekler paylaşılır, yürekler açılır.
Gün ilk ışıklarıyla aydınlanırken, gidilen yerlerden konuşulur, uzun uzun anlatılır. Asıl yolculukların arkamızda değil, önümüzdeki yollarda olduğundan söz edilir. Çekilen fotoğraflar gösterilir, gezilen yerlerden nasıl haz alındığından bahsedilir.
Hayatınızda muhtemelen bir daha hiç görmeyeceğiniz birisinin bütün hayat hikâyesini, ailesini, sevgilisini ve düşlerini öğrenirsiniz. Ayrılık durağına varıldığında da telefon numaraları verilir, adresler alınır. Oysa her iki tarafta indikten sonra bir daha karşılaşabilmenin pek mümkün olmadığını bilirler. Ancak o gün tanıştığınız insanlar yolculuğun parçası olur ve asla unutulmazlar.
